De totale opgave voor de woningmarkt om het energiegebruik met een afgesproken 62 PJ (PetaJoule) te reduceren, is in deze studie uitgewerkt voor twee mogelijke investeringspaden. Dit is een flinke verduurzamingsopgave, die vooral in de huursector kans van slagen heeft: voor beide investeringspaden geldt dat corporaties die daartoe bereid zijn, voldoende draagkracht hebben om de noodzakelijke investeringen te realiseren. Er is dan sprake van een win-win situatie: investeringen leiden niet alleen tot een toename in (rente)uitgaven, maar ook tot een stijging van de waarde van het vastgoed en hogere huurinkomsten. Daarbij geldt ook dat, indien corporaties niet alle kosten van de investering doorrekenen aan de huurder, de huurder er zelfs nog iets op vooruit kan gaan. Het Rijk loopt weliswaar een fors bedrag aan energiebelasting mis, maar ontvangt een – in dit rapport niet berekende – hoeveelheid aan extra belastinginkomsten uit onder meer bouwactiviteit.

In de koopsector ligt het minder voor de hand dat de verduurzamingsopgave kan worden gerealiseerd. Als gevolg van de forse prijsdalingen staan veel eigenaar-bewoners financieel onder water: in deze situatie is geld bij lenen om te investeren in de eigen woning moeilijk. Daarnaast dekt de te verwachten besparing voor eigenaar-bewoners bij de huidige lage rente en energielasten niet of nauwelijks de financieringslasten, ongeacht het gekozen investeringspad. In een ‘nul-op-de-meter’-traject zou de besparing net voldoende zijn. Voor kleinere renovaties naar energielabel B geldt dat de investeringen alleen dekkend zijn voor meergezinswoningen. Een grote financiële prikkel om te verduurzamen hebben eigenaar-bewoners dus niet.